ഒരു വഴിയാത്രകാരന്‍റെ ആകുലചിന്തകള്‍

കാവല്‍ക്കാരനില്ലാത്ത-
റെയില്‍ക്രോസ് മുറിച്ച് കടക്കുക
കനത്തമഴയിലൂടെ-
ദൂരേക്ക് നോക്കുന്നത് പോലെയാണ്‌.
കണ്ണുകളിടം വലം ചെല്ലണം
കാതുകൂര്‍ത്തു ശബ്ദമറിയണം.

ആരവങ്ങളിറങ്ങി-
ആളുകള്‍ കൂട്ടം കൂട്ടമായി കൂടണയുമ്പോള്‍
മലച്ച് വീണുചിതറിത്തെറിച്ചു കിടക്കുന്നു
കൂടണയാന്‍ വീര്‍പ്പ്മുട്ടിയ
കാല്‍നടക്കാരന്‍റെ കട്ടികണ്ണട.

ഉത്തരം കിട്ടാതലയുന്ന ചോദ്യങ്ങള്‍ ബാക്കിയാക്കി-
ഉത്തരകടലാസുകളില്‍ ചുവന്ന മഷി നിറയുമ്പോള്‍
ഉത്തരമെഴുതിയതാവട്ടെ കല്ലിച്ചുകിടക്കുന്നു.
ഉത്തരമുത്തരമാരുതരുമേന്നാശപ്പെട്ട്-
വീണ്ടും ചോദ്യമവശേഷിപ്പിച്ച്-
നിലത്തു കട്ടപിടിച്ചിരുണ്ടുകിടക്കുന്നതാരുടെ ചോര..?

എങ്കിലും,
അവശേഷിപ്പിച്ചതെല്ലാമൊരുവേളകൂടി-
ബാക്കിയാക്കിയിനിയൊരു തിരിച്ചുവരവില്ല,
ആരവങ്ങളില്ല, ആള്‍ക്കൂട്ടങ്ങളില്ല,
ദുരന്തങ്ങളില്ല, ചോദ്യങ്ങളില്ല,
ഉത്തരമേതുമില്ല - അനാഥം
കറുത്തയിരുട്ട് മാത്രമൊപ്പം
അകന്നുപോകാത്ത വന്യമായ ശൂന്യതയും...